Το Άλμπατρος, του Σαρλ Μπωντλαίρ

Kristine Barett, Albatros

[Spleen et idéal]

ΤΟ ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ 

Πολλές φορές οι ναυτικοί, για να περνά η ώρα,
Άλμπατρος μαγκώνουνε, τρανά θαλασσοπούλια·
Συνταξιδιώτες ήρεμους π' ακολουθούν το πλοίο
Καθώς γλυστρά κι ανοίγεται μες τις πικρές αβύσσους.

Κι όταν τους εκθρονίσουνε απάνω στη κουβέρτα
Τους βασιλιάδες τ'ουρανού, οικτρούς και ντροπιασμένους,
Αυτοί αφήνουν άχαρα τα πάλλευκα φτερά τους,
Σαν ακυβέρνητα κουπιά, να σέρνονται στο πλάι.

Κι ο φτερωτός ταξιδευτής, τι κωμικός που δείχνει!
Τι κακομοίρης κι άσχημος, ο άλλοτε τόσ' ωραίος!
Κι άλλοι το ράμφος του ενοχλούν κι άλλοι τον κοροϊδεύουν
Για το χωλό του βάδισμα -- εκείνον, που πετούσε!

Αυτού του νεφοπρίγκηπα ο Ποιητής του μοιάζει:
Τις καταιγίδες κυνηγά και του τοξότη τού γελά·
Και είν' εξόριστος εδω στη γη, και τον χλευάζουν όλοι·
Κι έχει πελώρια φτερά, βαρίδια στην περπατησιά.


L'ALBATROS

Souvent, pour s'amuser, les hommes d'équipage
Prennent des albatros, vast oiseaux des mers,
Qui suivent, indolents compagnons de voyage,
Le navire glissant sur les gouffres amers.

A peine les ont-ils déposés sur les planches,
Que ces rois de l'azur, maladroits et honteux,
Laissent piteusement leurs grandes ailes blanches
Comme des aviron traîner à côté d'eux.

Ce voyager ailé, comme il est gauche et veule!
Lui, naguère si beau, qu'il est comique et laid!
L'un agace son bec avec un brûle-gueule,
L'autre mime, en boitant, l'infirme gui volait!

Le Poete est semblable au prince des nuées
Qui hante la tempête et se rit de l'archer;
Exilé sur le sol au milieu des huées,
Ses ailes de géant l'empêchent de marcher. 

-----------------------------------------------------
Charles Baudelaire, Les Fleurs du Mal, 1857
Μετάφραση: Γιώργος Κυρπιγιάν