Ο Κήπος, του Έζρα Πάουντ

Ezra Pound (1885-1972)

Ο Κήπος

En robe de parade.

--SEMAIN

Σαν κουβάρι μεταξένιο, που ξήλωσε ο άνεμος και σέρνει σ'έναν τοίχο

Στους Κήπους του Κένσινγκτον βαδίζει, πλάι στα κάγκελα, σ'ένα μονοπάτι,

Και πεθαίνει, κομμάτι το κομμάτι,

                   από κάποιου είδους αναιμία συναισθηματική.

Και γύρω της οχλαλοή,

Από τα βρώμικα, σκληρά κι απέθαντα παιδάκια των φτωχών.

Ἁυτά κληρονομήσουσι τη γη.

Μέσα της τελειώνει κάθε ανατροφή.

Η πλήξη της εξαίσια, και υπερβολική.

Θα ήθελε να της μιλούσε κάποιος,

Και σχεδόν φοβάται οτι αυτήν την αδιακρισία

                  θα τη διαπράξω εγώ. 

***

The Garden

En robe de parade.

--SEMAIN

Like a skein of loose silk blown against a wall

She walks by the railing of a path in Kensington Gardens,

And she is dying piece-meal

                  of a sort of emotional anaemia.

And round about there is a rabble

Of the filthy, sturdy, unkillable infants of the very poor.

They shall inherit the earth.

In her is the end of breeding.

Her boredom is exquisite and excessive.

She would like someone to speak to her,

And is almost afraid that I

                 will commit that indiscretion. 

----------------------------------------------------

Ezra Pound, The new poetry: an anthology (ed. Harriet Monroe), 1917

Μετάφραση: Γιώργος Κυρπιγιάν