Τα εφτά ποιήματα της αγάπης σε πόλεμο, του Πωλ Ελυάρ (α' μέρος)

Τα εφτά ποιήματα της αγάπης σε πόλεμο

Γράφω από τη χώρα που στοιβάζουν τους ανθρώπους 
μες τη βρωμιά και τη δίψα, τη σιωπή και την πείνα...

François le Colère* (Le Musée Grevin) 

I

Ένα καράβι μες τα μάτια σου
Έγινε κύριος των ανέμων
Κι εκείνα ήταν η στεριά
Κι εγώ την ξαναβρήκα

Τα μάτια σου μ'υπομονή μας καρτερούσαν 

Κάτω απ'τα σύδεντρα του δάσους
Μες τη βροχή και μες την καταιγίδα
Πάνω στα χιόνια των κορφών
Ανάμεσα στο βλέμμα και τα γέλια των παιδιών

Τα μάτια σου μ'υπομονή μας καρτερούσαν

Σαν μια κοιλάδα 
Πιο τρυφερή κι από 'να φυλλαράκι
Ο ήλιος τους μας στέριωνε
Και κάρπιζαν τα εύθραστά μας χρόνια

Μας καρτερούσαν να μας δουν
Πάντα
Γιατί αγάπη φέρνουμε εμείς
Τη νιότη της αγάπης
Και το νόημα της αγάπης
Τη σοφία της αγάπης
Και την αθανασία.

II

Μέρα των ματιών μας, μέσα τους είναι πιο πολλοί

Κι απ'τις μεγάλες μάχες

Μάτια γεμάτα πόλεις και χωριά

Θριαμβευτές του χρόνου

Μες της κοιλάδας την ομίχλη σιγοκαίει

Ο ήλιος ρευστός και δυνατός

Και πάνω στο χορτάρι παρελαύνει

Της άνοιξης το κόκκινο σαρκίο

Το γέρμα έχει κλείσει τα φτερά του

Πάνω απ'τ'ανέλπιδο Παρίσι

Και το φανάρι μας κλείνει μέσα του τη νύχτα

Όπως ο αιχμάλωτος τη λευτεριά.

III

Γάργαρη πηγή, γλυκιά, γυμνή

Η πανταχού παρούσα νύχτα

Η νύχτα που ενωνόμαστε

Σε άγονο κι ανόητο αγώνα

Κι η νύχτα που μας πλήγωσε

Η νύχτα που το κρεββάτι μένει άδειο

Ένα κενό της μοναξιάς

Το μέλλον μιας αγωνίας.

IV

Ένα φυτό είναι που χτυπά

Στης Γης την πόρτα

Κι ένα παιδί είναι που χτυπά

Την πόρτα της Μητέρας

Είναι ο ήλιος και η βροχή

Που γεννιούνται μαζί με το παιδί

Μεγαλώνουν μαζί με το φυτό

Ανθίζουν μαζί με το παιδί

Μα ακούω να γελούν οι γνωστικοί...

Έχουν υπολογίσει πόσο πόνο

Μπορούν να προκαλέσουν σ' ένα παιδί

Πόση ντροπή χωρίς ν' αηδιάσεις

Πόσα δάκρυα δίχως να χαθείς

Ακούω βήματα κάτω από τους τάφους

Μαύρο ήχο έμπλεο φρίκης

Έρχονται να ξεριζώσουν το φυτό

Έρχονται να ασελγήσουν στο παιδί

Με βάσανα και θλίψη.

--------------------------
*François Colère: ψευδώνυμο του Λουί Αραγκόν στην Αντίσταση

***

Les sept poèmes d' amour en guerre

J' écris dans ce pays où l'on parque les hommes

Dans l' ordure et la soif, le silence et la faim

François le Colère (Le Musée Grévin) 

I

Un navire dans tes yeux

Se rendait maître du vent

Tes yeux étaient le pays

Que l' on retrouve en un instant

Patients tes yeux nous attendaient

Sous les arbres des forêts

Dans la pluie dans la tourmente

Sur la neige des sommets 

Entre les yeux et les jeux des enfants

Patients tes yeux nous attendaient

Ils étaient une vallée

Plus tendre qu' un seul brin d' herbe

Leur soleil donnait du poids

Aux maigres moissons humaines

Nous attendaient pour nous voir 

Toujours 

Car nous apportions l' amour 

La jeunesse de l' amour 

Et la raison de l' amour

La sagesse de l' amour

Et l' immortalité

II

Jour de nos yeux mieux peuplés

Que les plus grandes batailles

Villes et banlieues villages

De nos yeux vainqueurs du temps

Dans la fraîche vallée brûle

Le soleil fluide et fort

Et sur l' herbe se pavane 

La chair rose du printemps 

Le soir a fermé ses ailes 

Sur Paris désespéré

Notre lampe sourient la nuit

Comme un captif la liberté.

III

La source coulant douce et nue

La nuit partout épanouie

La nuit où nous nous unissons

Dans une lutte faible et folle

Et la nuit qui nous fait injure

La nuit où se creuse le lit

Vide de la solitude

L' avenir d' une agonie:

IV

C'est une plante qui frappe 

A la porte de la terre

Et c' est un enfant qui frappe 

A la porte sa mère 

C' est la pluie et le soleil

Qui naissent avec l' enfant

Grandissent avec la plante

Fleurissent avec l' enfant

J' entends raisonner et rire

On a calculé la peine

Qu' on peut faire à un enfant 

Tant de honte sans vomir

Tant de larmes sans périr

Un bruit des pas sous la voûte

Noire et béate d' horreur 

On vient déterrer la plante

On vient avilir l' enfant

Par la misère et l' ennui: