Οι Κούφιοι Άνθρωποι, του Τ.Σ. Έλιοτ

Thomas Stearns Eliot, 1888-1965

Οι Κούφιοι Άνθρωποι

«Κύριο Κούρτς - πέτανε»
Μια δεκάρα για τον Γερο-Γκάι

I

Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι

Είμαστε οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι

Γυρτοί ο ένας πα στον άλλο

Κεφάλι γεμισμένο μ' άχυρα. Αλίμονο!

Οι ξηραμένες μας φωνές

Σαν ψιθυρίζουμε παρέα

Είναι σιγανές κι απροσδιόριστες

Σαν άνεμος σε χορτάρι ξερό

Ή πόδια αρουραίων σε θρύμμα γυαλικό

Στο στεγνό μας κελάρι

Σχήμα χωρίς μορφή, απόχρωση δίχως χρώμα

Παραλυμένη δύναμη, νεύμα χωρίς κίνηση·

Κείνοι που πέρασαν

Μ' ίσια ματιά, στο άλλο Βασίλειο του θανάτου

Μας θυμούνται - αν μας θυμούνται - όχι σα χαμένες

Βίαιες ψυχές, μα μόνο

Σαν τους κούφιους ανθρώπους

Τους βαλσαμωμένους ανθρώπους.

II   

Μάτια δεν τολμώ στ' όνειρο ν' απαντήσω

Στου θανάτου το βασίλειο των ονείρων

Τούτα δεν εμφανίζονται:

Εκεί, τα μάτια είναι

Λιόφως σε σπασμένη στήλη

Εκεί, είν' ένα δένδρο που γυρίζει

Και οι φωνές είναι

Στο τραγούδι του ανέμου

Πιο μακρινές και πιο σοβαρές

Από ένα αστέρι που πάει να σβήσει.  

Είθε πιο κοντά να μη σταθώ

Στου θανάτου το βασίλειο των ονείρων

Κι είθε να μπορώ ακόμη να φορώ

Τόσο προσεκτικές μεταμφιέσεις

Δέρμα αρουραίου, κορακοτόμαρο και σταυρωτά μπαστούνια

Σ' ένα χωράφι

Να φέρομαι καταπώς φέρεται ο αέρας

Όχι κοντύτερα -

Όχι εκείνο το τελευταίο συναπάντημα

Στο αυγερινό βασίλειο 

III 

Τούτη είναι η νεκρή χώρα

Τούτη είναι κάκτου χώρα

Εδώ οι πέτρινες εικόνες

Υψώνονται, εδώ λαμβάνουν

Την ικεσία απ'το χέρι ενός νεκρού

Κάτω απ'το τρεμοφέγγισμα ενός άστρου που σβήνει

Να ναι έτσι άραγε

Στο άλλο βασίλειο του θανάτου

Όταν ξυπνάς μόνος

Την ίδια ώρα με μας

Και τρέμοντας τρυφερά

Χείλη που θα φιλούσαν

Σχηματίζουν προσευχές σε ραγισμένη πέτρα.

IV 

Τα μάτια δεν βρίσκονται εδώ

Δεν υπάρχουν μάτια εδώ

Σε αυτήν την κοιλάδα των άστρων που πεθαίνουν

Σ'αυτήν την κούφια κοιλάδα

Αυτήν τη σπασμένη γνάθο των χαμένων μας βασιλείων

Σε αυτό το τελευταίο απ'των συναντήσεων τα μέρη

Ο ένας τον άλλο ψηλαφούμε

Κι αφήνουμε τα λόγια

Μαζεμένοι σ' αυτήν την αμμουδιά του ταραγμένου ποταμού

Τυφλοί, παρεκτός κι αν

Τα μάτια εμφανιστούν ξανά

Ως το αιώνιο αστέρι

Τριαντάφυλλο ρόδο

Του αυγερινού βασιλείου του θανάτου

Η ελπίδα μονάχα

Άδειων ανθρώπων.

V 

Γύρω-γύρω όλοι

Στη μέση ένα κακτόσυκο

Γύρω-γύρω όλοι

Στις πέντε το πρωί. 

Ανάμεσα στην ιδέα

Και την πραγματικότητα

Ανάμεσα στο αίτημα

Και την πράξη

Πέφτει η Σκιά

Ὅτι Σοῦ ἐστίν ἡ Βασιλεία  

Ανάμεσα στη σύλληψη

Και τη δημιουργία

Ανάμεσα στο αίσθημα

Και την απόκριση

Πέφτει η Σκιά

Η ζωή είναι πολύ μακρά  

Ανάμεσα στον πόθο

Και τον σπασμό

Ανάμεσα στη δύναμη

Και την ύπαρξη

Ανάμεσα στην ουσία

Και τον ερχομό

Πέφτει η Σκιά

Ὅτι Σοῦ ἐστίν ἡ Βασιλεία  

Ὅτι Σοῦ ἐστίν 

Η ζωή είναι

Ὅτι Σοῦ ἐστίν ἡ 

Με αυτόν τον τρόπο τελειώνει ο κόσμος

Με αυτόν τον τρόπο τελειώνει ο κόσμος

Με αυτόν τον τρόπο τελειώνει ο κόσμος

Όχι με πάταγο μα μ'έναν λυγμό. 

***

THE HOLLOW MEN 

"Mistah Kurtz - he dead"

A penny for the Old-Guy

I 

We are the hollow men

We are the stuffed men

Leaning together

Headpiece filled with straw. Alas!

Our dried voices, when

We whisper together

Are quiet and meaningless

As wind in dry grass

Or rats' feet over broken glass

In our dry cellar

Shape without form, shade without colour

Paralysed force, gesture without motion;

Those who have crossed

With direct eyes, to death's other Kingdom

Remember us -if at all- not as lost

Violent souls, but only

As the hollow men

The stuffed men.

II  

Eyes I dare not meet in dreams

In death's dream kingdom

These do not appear:

There, the eyes are

Sunlight on a broken column

There, is a tree swinging

And voices are

In the wind's singing

More distant and more solemn

Than a fading star.

Let me be no nearer

In death's dream kingdom

Let me also wear

Such deliberate disguises

Rat's coat, crowskin, crossed staves

In a field

Behaving as the wind behaves

No nearer-

Not that final meeting

In the twilight kingdom

III  

This is the dead land

This is cactus land

Here the stone images

Are raised, here they receive

The supplication of a dead man's hand

Under the twinkle of a fading star.

Is it like this

In death's other kingdom

Waking alone

At the hour when we are

Trembling with tenderness

Lips that would kiss

Form prayers to broken stone.  

IV 

The eyes are not here

There are no eyes here

In this valley of dying stars

In this hollow valley

This broken jaw of our lost kingdoms

In this last of meeting places

We grope together

And avoid speech

Gathered on this beach of the tumid river

Sightless, unless

The eyes reappear

As the perpetual star

Multifoliate rose

Of death's twilight kingdom

The hope only

Of empty men.

V

Here we go round the prickly pear

Prickly pear prickly pear

Here we go round the prickly pear

At five o'clock in the morning

Between the idea

And the reality

Betweem the motion

And the act

Falls the Shadow

For Thine is the Kingdom   

Between the conception 

And the creation

Between the emotion 

And the response

Falls the Shadow

Life is very long

Between the desire 

And the spasm

Between the potency

And the existence

Between the essence

And the descent

Falls the Shadow

For Thine is
Life is
For Thine is the

This is the way the world ends
This is the way the world ends
This is the way the world ends
Not with a bang but a wimper  

-------------------------------------
TS Eliot, The Hollow Men, 1925 
Μετάφραση: Γιώργος Κυρπιγιάν