Semper Eadem, του Σαρλ Μπωντλαίρ

Odilon Redon, Γαλάζιες Παπαρούνες, 1910

[Spleen et idéal]

Semper Eadem

«Από πού πηγάζει ετούτ' η θλίψη σου η παράξενη», ρωτάς,
Που σ'αγκαλιάζει όπως η θάλασσα τους ζοφερούς τους βράχους;»
--Σαν η καρδιά μας δώσει τη σοδειά της μια φορά,
Όλοι το ξέρουμε κρυφά: να ζεις, σε βασανίζει

Κι είν' ένας πόνος τόσο απλός 
Κι όσο η χαρά σου ολοδιάφανος 
Μη τα σκαλίζεις μικρούλα μου περίεργη λοιπόν
Κι αν η φωνή σου είναι γλυκειά, σταμάτα!

Σταμάτα λοιπόν ανόητη μες την τρελή χαρά!
Στόμα με γέλιο παιδικό, άκου με που σου λέω!
Πως πιο πολύ κι απ'τη Ζωή ο Θάνατος
αόρατα μας δένει.

Άφησε. Άφησε την καρδιά μου να μεθύσει μ'ένα ψέμμα
Να βυθισθεί στα μάτια σου σαν σ' όνειρα γλυκά
Κι εκεί, στων βλεφαρίδων σου τον ίσκιο από κάτω,
Να κοιμηθεί γλυκά...

Από τη συλλογή, "Les Fleurs du Mal" [Τα Άνθη του Κακού], 1857
Μετάφραση/επιμέλεια: Γιώργος Κυρπιγιάν

Semper eadem

«D'où vous vient, disiez-vous, cette tristesse étrange,
Montant comme la mer sur le roc noir et nu?»
— Quand notre coeur a fait une fois sa vendange
Vivre est un mal. C'est un secret de tous connu,

Une douleur très simple et non mystérieuse
Et, comme votre joie, éclatante pour tous.
Cessez donc de chercher, ô belle curieuse!
Et, bien que votre voix soit douce, taisez-vous!

Taisez-vous, ignorante! âme toujours ravie!
Bouche au rire enfantin! Plus encor que la Vie,
La Mort nous tient souvent par des liens subtils.

Laissez, laissez mon coeur s'enivrer d'un mensonge,
Plonger dans vos beaux yeux comme dans un beau songe
Et sommeiller longtemps à l'ombre de vos cils!